به نام خداوند جان و خرد

همکاران ارجمند در تشکّل‌های صنفی معلّمان سراسر کشور

دوستان عزیز فعّال صنفی و مدنی

     این‌جانب نبی‌الله باستان فارسانی، دبیر آموزش‌وپرورش شهرستان فارسان در استان چهارمحال‌وبختیاری، همان‌گونه که می‌دانید، از سال 1381 تاکنون به صورت بی‌وقفه با کانون‌های صنفی معلّمان کشور همکاری داشته و در جهت ایفای حقوق صنفی و مدنی تلاش‌های فراوان کرده‌ام. فعّالیّت در فضای مجازی و راه‌اندازی تارنماهای مختلف به منظور تحقّق اهداف برحقّ خود و همکارانم، بخشی از فعّالیّت‌های من بوده و هست. در این مدّت دوازده ساله‌ی فعّالیّت صنفی-مدنی، دچار مشکلات و مسائل متعدّدی چون زندان، اخراج و تبعید شدم ولی به دلیل ایمان قلبی به اهداف متعالی صنفی، هیچ‌گاه سر فرود نیاورده و هر روز مصمّم‌تر از روز قبل، به فعّالیّت خود ادامه دادم. در این مدّت به این نتیجه دست یافته‌ام، که فضای جامعه آن‌قدر محدود و تنگ است که بیشتر معلّمان کشور، هنوز به انجام هرگونه فعّالیّت در جهت احقاق حقوق خود تردید و ترس داشته و از آن دوری می‌جویند.

     امّا اکنون که مدّت بیست‌وشش سال از خدمت صادقانه‌ام در آموزش‌وپرورش می‌گذرد و نگاهی گذرا به پشت سر می‌اندازم، می‌بینم که بیشترین ظلم را به خانواده‌ی خود کرده و نتوانسته‌ام با حقوق ناچیز دریافتی، حتّی سرپناهی برای آن‌ها فراهم نمایم. این‌جاست که معنای شغل دوم و سوم همکارانم را با تمام وجود حس کرده و به حال آموزش‌وپرورش کشورم افسوس می‌خورم که با ضعیف نگهداشتن زیرمجموعه‌اش آینده‌ای سست و بی‌بنیاد را برای کشور ایران رقم می‌زند. چرا که معلّمی که دغدغه‌ی معیشت و رفاه نداشته باشد، با عشق و علاقه در راستای تعلیم و تربیت فرزندان این مرزوبوم تلاش می‌کند و معلّمی که دغدغه‌ی نان شب خانواده‌اش را داشته باشد، هیچ انگیزه‌ای برای تدریس نداشته و نتیجه‌اش آن‌گونه که امروزه دیده می‌شود، ضربه‌های جبران ناپذیر بر پیکره‌ی نظام آموزشی و پرورشی کشور خواهد بود.

     در نتیجه اکنون که سال‌های پایانی خدمتم را پشت سر می‌گذارم، تصمیم گرفته‌ام، هرگونه فعّالیّت صنفی-مدنی را کنار گذاشته و وقت خود را صرف خدمت به خانواده و تلاش در جهت رفاه حال آنان و آینده‌ی تحصیلی فرزندانم کنم. امید است که دوستان عزیزم در تشکّل‌های صنفی که بی‌تردید از بهترین دوستان زندگی‌ام بوده و هستند در مسیر برحقّ خود پیروز و سربلند باشند و هرگونه کوتاهی، ناراحتی و رنجشی از این‌جانب دارند، حلال کرده و بر من ببخشایند.

                                                 نبی‌الله باستان فارسانی – 28 آذرماه 1393

بیانیّه ­ی شورای مرکزی تشکّل­های صنفی فرهنگیان سراسر کشور

به­ مناسبت روز معلّم - اُردی­بهشت 1393

به نام خداوند جان و خرد

آموزش و پرورش، قوی­ترین سلاح برای تغییر جهان است. _{نلسون ماندلا}

       12 اُردی­بهشت « روز ملّی معلّم » را به همه­ ی فرهنگیان گرانقدر تبریک می ­گوییم و یاد و خاطره­ ی شهیدان مطهّری و خانعلی را که در این روز به شهادت رسیدند، گرامی می­ داریم. همچنین روزجهانی کارگر را به جامعه ­ی کارگری کشور تبریک می­ گوییم و امیدواریم این صنف شریف به مطالبات بحقّ خود دست یابند.

به ادامه ی مطلب بروید

به نام خداوند جان و خرد

بیانیه کانون صنفی معلمان ایران

به مناسبت هفته معلم ( اردیبهشت 93)

     خوشحالیم بار دیگر در هفته ای که در ایران به نام معلم نامگذاری شده است با فرهنگیان ارجمند و همه ی کسانی که دل در گرو پرورش شایسته ی فرزندان این آب و خاک دارند،سخن می گوییم. باشد که کلاممان شنیده شود و مورد توجه و نقد و بررسی فرهنگیان و اندیشه وران فرهیخته و کارگزاران و فرادستان کشور قرار گیرد. اما پیش از آن بایسته است یادی کنیم از زنده یاد دکتر ابوالحسن خانعلی،که در دوازدهم اردیبهشت سال 1340و در اعتراضات صنفی فرهنگیان در میدان بهارستان تهران،روبروی خانه ملت،به شهادت رسید. همچنین شهید مرتضی مطهری،که در 12 اردیبهشت 1358 هدف گلوله تاریک اندیشان خشونت طلب قرار گرفت. 

به نام خداوند جان و خرد

بیانیه کانون صنفی معلمان ایران(تهران) به مناسبت سالگرد 23 اسفند ماه

23 اسفند ماه سال 1385 روزی فراموش نشدنی است. نه به دلیل برخورد خشن با یک تجمع مسالمت آمیز و ضرب و شتم و بازداشت گسترده معلمان از سوی دارندگان نگاه امنیتی به مسائل اجتماعی، که البته اهمیت خود را دارد. نه به این خاطر که نشستگان بر صندلی های خانه ملت، پاسخگویی به خواسته ی قانونی بخشی از ملت را به شحنگان سپردند، که تلخکامی و افسوسی تاریخی با خود دارد. این روز از آن رو مهم است که اهل فرهنگ صفحه ای دیگر بر کتاب مبارزات عدالت طلبانه ی ملت ایران افزود. و هم از آن رو که پس از گذشت هفت سال بار دیگر ثابت شد حامیان جهل و بی عدالتی در هر لباس و موقعیتی به رغم یکه تازی و شوکت ظاهری به شدت آسیب پذیرند و همان اعمالی که با هدف استحکام جایگاه خود انجام می دهند، مهمترین عامل تزلزل پایه های قدرت آن هاست. اعمالی که دستاوردی جز عمیق تر شدن شکاف میان دولت و ملت؛ سقوط ارزش های انسانی و اخلاقی؛ سستی پایه های اعتقادی شاهدان و افزایش مشکلات اجتماعی ندارد.